Είναι η δημοσιογραφία στην Ελλάδα ανεξάρτητη κι ελεύθερη;

-Ένα άρθρο με αφορμή την διαγραφή μελών της ΕΣΗΕΑ-

*Γράφει η Αθηνά Τόλια

Με καυστικό τρόπο σχολίασαν οι δημοσιογράφοι μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών την απόφαση του πρωτοβάθμιου πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ να τους απομακρύνει για ορισμένο χρονικό διάστημα από τις τάξεις της, εξαιτίας της στάσης που αυτοί κράτησαν κατά την περίοδο προ του δημοψηφίσματος του Ιουλίου.

Αυτό που πρέπει αρχικά να εξεταστεί είναι το κατά πόσο η απόφαση αυτή στρέφεται εις βάρος της ελεύθερης έκφρασης και της πολυφωνίας που διέπει (ή θα έπρεπε να διέπει) το δημόσιο λόγο, εφόσον κι εμείς με τη σειρά μας πάρουμε ως δεδομένο ότι και οι συνάδελφοι δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να εκφράζουν τις προσωπικές τους απόψεις, κι όχι αυτές του σταθμού τον οποίο εκπροσωπούν. Διότι σε αυτή την περίπτωση η εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων για ένα τόσο σοβαρό θέμα δε θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί παρά με αυστηρά πειθαρχικά μέτρα, από μία Ένωση που καθήκον της είναι η τήρηση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και η προάσπιση  της ελευθεροτυπίας.

Πράγματι, η απόφαση αποπομπής δημοσιογράφων από την Ένωση Συντακτών μπορεί με μια πρώτη ματιά να θεωρηθεί πράξη αντιδημοκρατική ή απολυταρχική, αλλά αυτό που θα πρέπει σε πρώτο χρόνο να εξεταστεί είναι το κατά πόσο ο εγγυητής της σωστής εκτέλεσης των καθηκόντων των δημοσιογράφων, λειτουργεί ο ίδιος τηρώντας στο ακέραιο τη δέουσα δεοντολογία της δημοσιογραφίας.

Με άλλα λόγια, εάν η απόφαση της ΕΣΗΕΑ κρίνεται σωστή επειδή κινήθηκε εις βάρος συναδέλφων οι οποίοι όντως υπερέβησαν τα εσκαμμένα, με το να καταστήσουν με την στάση τους το επάγγελμα του δημοσιογράφου συνώνυμο της προπαγάνδας, ακόμα κι έτσι δεν διαθέτει κανένα ηθικό πλεονέκτημα απέναντι και στον πιο πιστό προπαγανδιστή του μνημονίου, εφόσον η ίδια εξυπηρετεί (και το κάνει) άλλα πολιτικά συμφέροντα. Στη δε περίπτωση που αυτή αρνείται να επέμβει δραστικά για πολύ πιο σημαντικά ζητήματα, τότε θα έπρεπε να αυτοαναιρεθεί και να αναζητήσει άλλου ευθύνες για την ποιότητα της παρεχόμενης ψυχαγωγίας και ενημέρωσης στην Ελλάδα.

Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να στερείς το δικαίωμα λόγου από εκλεγμένους βουλευτές (όπως για 4 ολόκληρα χρόνια συμβαίνει με την Χρυσή Αυγή) και να παραποιείς τα λεγόμενα τους για να παρουσιάσεις στο κοινό πομπώδεις τίτλους ώστε να παρουσιάσεις μια εικόνα διαφορετική από την πραγματική. Είναι εξοργιστικό να επικαλείσαι επιλεκτικά την «βολική» πολιτική ταυτότητα του φιλοξενούμενου σου σε ένα στούντιο ή μια συνέντευξη, όταν ταυτόχρονα θεωρείς την παραμικρή απόκλιση από αυτήν «πρόκληση για τη δημοκρατία» και εν τέλει να την καταλύεις δια της φίμωσης γνωρίζοντας ότι οι επιπτώσεις του νόμου δε θα σε αγγίξουν ποτέ.

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι το κατά πόσο εξυπηρετούνται αρκούντως τα συμφέροντα των εκάστοτε πολιτικών ή οικονομικών κύκλων, αλλά αυτά να μην εξυπηρετούνται καθόλου και από κανέναν, πόσω μάλλον όταν αυτός έχει δώσει όρκο να τηρεί την ισονομία απέναντι στο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και στο ακόμα πιο ιερό δικαίωμα του πολίτη να μαθαίνει την αλήθεια και να ενημερώνεται αντικειμενικά, χωρίς «φίλτρα» και παρεμβάσεις.