ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ:Πόσο κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι ήμαστε τελικά?

Υπάρχουν συνάνθρωποι μας που πάσχουν από σωματικές αναπηρίες και υποφέρουν από χρόνιες ασθένειες. Συγκεκριμένα το 13% του πληθυσμού αποτελείται από άτομα με ειδικές ανάγκες αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί πολύ την κοινωνία μας. 

Η στάση της κοινωνίας απέναντι στα άτομα µε ειδικές ανάγκες διαφέρει από εποχή σε εποχή και από κοινωνία σε κοινωνία. Ο Καιάδας της αρχαίας Σπάρτης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της σκληρότητας µε την οποία οι κοινωνίες αντιμετώπιζαν τα παιδιά.Στο μεσαίωνα πίστευαν ότι οι άνθρωποι με κάποιες διανοητικές ή σωματικές ατέλειες είχαν καταληφθεί από το διάβολο και γι’ αυτό τους έκαιγαν. Στην Αναγέννηση, τους θεωρούσαν άτυχους και τους περιέθαλπαν σε ιδρύματα. Ακόμη και ο επιστημονικός κόσμος εξακολουθεί να τους διαχωρίζει σωματικά, εκπαιδευτικά και συναισθηματικά από τον υπόλοιπο πληθυσμό, ενώ η κοινή γνώμη έχει παραμείνει κολλημένη σε προκαταλήψεις. Τα τελευταία χρόνια όμως κάτι έχει αρχίσει να γίνεται. Υπάρχει μια εξέλιξη  στην εκπαίδευση και ανάπτυξη των ικανοτήτων αυτών των ατόμων, µε σκοπό την κοινωνική τους αποκατάσταση. Έτσι από μια περίοδο απαισιοδοξίας που ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης των ατόμων µε ειδικές ανάγκες θεωρούνταν η πρόνοια, περνάμε σε μια περίοδο αισιοδοξίας στην οποία µε κατάλληλη αγωγή και εκπαίδευση, γίνεται ολοένα και πιο εφικτή η οικονομική και κοινωνική ανεξαρτητοποίηση τους. 

Όμως παρόλα τα καλά σχετικά με τα άτομα με ειδικές ανάγκες υπάρχουν ακόμα οι άνθρωποι που είναι κολλημένοι με τα άτομα που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους προβλήματα και τους φέρονται πολύ μειονεκτικά.Ο ανάπηρος, δεν ζητάει χρήματα, ζητά ίση μεταχείριση και σωστή πολιτική από το κράτος και από κοινωνία. Είναι δυνατόν να μιλάμε για «αγάπη», όταν κάποιοι παρκάρουν στο χώρο στάθμευσης για τους ανάπηρους ή όταν κλείνουμε την ειδική γράμμωση για τους τυφλούς στα πεζοδρόμια; Υπάρχουν άνθρωποι που απαξιούν πλήρως για τα άτομα αυτά. Δεν γίνεται όμως να καθόμαστε άλλο με στραβωμένα τα χέρια, πρέπει να συμπαραστεκόμαστε στα άτομα με ειδικές ανάγκες και να τους βοηθάμε. Να τους δείχνουμε την αγάπη μας για να νιώθουν ότι δεν διαφέρουν και σε πολλά από εμάς τελικά και να νιώθουν πως έχουν και αυτοί δικαίωμα στην ζωή.

Σαμιώτη Αναστασία